(εκτυπώστε τη σελίδα αυτή ή αν δεν έχετε εκτυπωτή κάντε τη αποθήκευση στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή σας)

Η απαράμιλλη γλώσσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ακριβέστατη, πλούσια, περιγραφική, ιδιόμορφη πολλές φορές είναι ένα γοητευτικό κράμα καθαρεύουσας, εκκλησιαστικής, αρχαίας και δημοτικής με εξαιρετική δύναμη και ποιητικό ρυθμό. Με αυτό το όργανο ο Παπαδιαμάντης συνέθεσε 180 περίπου διηγήματα ("αλλόκοτες συνθέσεις" όπως έγραψε ο Γρ. Ξενόπουλος) τα οποία είναι και το κύριο έργο του. Παραθέτω σύντομα αποσπάσματα από "Τα ρόδινα ακρογιάλια" ("κοινωνικόν μυθιστόρημα") που "πλέουν" στη θάλασσα. Το εν λόγω έργο είναι απλά μια περιπλάνηση στον κόσμο και τη φύση των ακρογιαλιών της Σκιάθου, όπου γεννήθηκε ο συγγραφέας το 1851.

"...φλοίσβος και ήχος έπληττε την ακτήν, προς τα βορειοανατολικά εστρώνετο ρηχόν το κύμα, και οι βράχοι αριστερά με τας λεύκας οικίας, ως φωλεάς γλάρων χυτάς κτισμένας επάνω των, εδέχοντο εις τους πόδας το προσκύνημα των θωπευτικών κυμάτων..."

"...Όλος ο γιαλός ροδίζει γύρω. Τα κύματα φρικιούν ήρεμα, και το φωσφόρισμά των ανταυγάζει αποχρώσεις ερυθρού γαροφάλλου..."

"...έχει κατεβεί ήδη στον αιγιαλόν, έχει αναμμένον τον κρεμαστόν λύχνον του, και εις το φως το αμυδρόν καλαφατίζει μίαν βάρκαν, συρμένην εις την άμμον επί της ξύλινης εσχάρας, αποκάτω απ' το μπαλκόνι, τας αντηρίδας του οποίου φτάνει με τους αφρούς του, όταν αναπηδά εις ώραν φουσκοθαλασσιάς, το κύμα..."

"...Μόνος, μόνος με τους λογισμούς μου, εις την διάκρισιν του κύματος, εις το έλεος του ανέμου και της τρικυμίας. Όταν έχει τις πληγήν, βαθείαν, κρυφήν, εις την θάλασσαν πρέπει να πλέη, μόνος, ολομόναχος..."

"...εν σύμπλεγμα χαμηλών βράχων αποτελούν γραφικήν πολύκολπον νησίδα ( το καλύτερο μέρος δια να λούεται τις) εις το κέντρον του ανατολικού όρμου, αριστερά τα Λαζαρέτα, τα πάλλευκα κτίρια με την υψηλήν σκάλαν και την μακράν μαρμαρίνην αποβάθρα των..."

"...Αφού μ'επήραν τα ρέματα, κ'ενυκτώθην -είχε κατέλθει αμφιλύκη, κ' ερόδισε πάλιν εις την δύσιν τ' ουρανού τα θεμέλια, , υψηλά από τα ιόχροα ακρογιάλια τ' αντικρινά- με ώθησε τ' απόγειο έξω από τον όρμον του κόλπου, μακράν από τον κάβον, προς τα κράτη της δύσεως και του ζόφου του δνοφερού.
...αφού επ' ολίγον κολύμβησα ησθάνθην τόσην νάρκην ώστε δεν είχα πλέον δύναμιν να ανέλθω εις την βάρκαν, να ενδυθώ και να σωφρονήσω. Είπα: Ας κάμω τ' ανάσκελα, κι έκαμα όταν όπως είμεθα παιδιά, οπότε, δραπετεύοντες από το σχολείον, ε-κολυμβούσαμεν διαρκώς οκτώ ή δέκα φορές την ημέραν... Καθώς ήμην πλαγιασμένος, ελαφρός εις το κύμα, τι έπαθα; Απεκοιμήθην τάχα; Εξαπλωμένος εις τα μαλακά, εις τα πούπουλα, ησθανόμην απόλαυσιν και τρυφήν Συβαρίτου. Ρόδον διπλωμένον δεν υπήρχε υπό την ράχιν μου, κ' αι ευωδίαι όλαι των ρόδων της ακρογιαλιάς, των κήπων, της αμφιλύκης και της αυγής ήρχοντο εις τας αισθήσεις μου και με εμέθυσκον…