Αρχική σελίδα (εκτυπώστε τη σελίδα αυτή ή αν δεν έχετε εκτυπωτή κάντε τη αποθήκευση στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή σας)

 

 

Νέο θέμαΑμερικάνικο ανέκδοτο


0 γέρος Άραβας ζει στη Νέα Υόρκη για πάνω από 40 χρόνια, θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος κι αδύναμος. Στέλνει λοιπόν ένα e-mail στο γιο του, που σπουδάζει στο Παρίσι:
Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω πατάτες στον κήπο μας. Είμαι βέβαιος πως εάν ήσουν εδώ, θα με βοηθούσες να σκάψουμε τον κήπο.
Σε αγαπώ, ο πατέρας σου.

 Σε μια ώρα, ο γέρος λαμβάνει email απάντησης από το γιο του:
Αγαπημένε μου πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο, γιατί εκεί έκρυψα το πράμα.
Σ' αγαπώ κι εγώ, Ahmed. Σε 15 λεπτά, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το FBI, η CIA και οι Rangers περικυκλώνουν το σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον κήπο, ερευνούν το σπίτι, γδύνουν τον γέρο, δεν βρίσκουν απολύτως τίποτε και φεύγουν απογοητευμένοι.
Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος λαμβάνει ένα άλλο e-mail από το γιο του:
Αγαπημένε μου πατέρα, είμαι βέβαιος ότι ο κήπος είναι ήδη σκαμμένος και μπορείς να φυτέψεις τις πατάτες. Έκανα ό,τι μπορούσα για να σε βοηθήσω από το Παρίσι.
Σ αγαπώ, «Ahmed»

______________________________________________________________________________________________________

Νέο θέμαΜε την ευκαιρία της καινούριας χρονιάς που ξεκίνησε σας εύχομαι χρόνια πολλά.Το ίδιο έκανε και ο φίλος μου ο Παντελής,μόνο που μαζί με τις ευχές του, μου έστειλε δύο κείμενα που νομίζω αξίζει να διαβάσετε:

"Μετά την επόμενη μέρα…"

Σε αρκετές ταινίες επιστημονικής φαντασίας κάποια «ανώτερη δύναμη» - εξωγήινος πολιτισμός, νοήμονες μηχανές κ.λπ. – απειλεί με αφανισμό το ανθρώπινο είδος επειδή δεν το θεωρεί ικανό να διαχειριστεί την τύχη του στον εύθραυστο αυτό πλανήτη. Για χάρη του happy end ο άνθρωπος τελικά καταπνίγει την ολέθρια αλαζονεία του, ενεργοποιεί τις κρυφές του αρετές -  και βρίσκει τον τρόπο να υπερισχύει ή να επιβιώνει. Αυτά όμως γίνονται μόνο στο σινεμά. Στην πραγματικότητα…
Στην πραγματικότητα η ανθρώπινη αλαζονεία εξακολουθεί να περιφρονεί τα μηνύματα της Φύσης και να μεγεθύνει δραματικά τις καταστροφικές δυνάμεις των φαινομένων. Αυτός είναι ο λόγος που η χρονιά που πέρασε καταγράφεται ως μια από τις χειρότερες στη σύγχρονη ιστορία, όσον αφορά στις επιπτώσεις των φυσικών καταστροφών. Οι σοβαρότερες από αυτές, το τσουνάμι στον Ινδικό ωκεανό, ο τυφώνα «Κατρίνα» στο Νότο των ΗΠΑ και ο σεισμός στο Βόρεια Πακιστάν, στοίχισαν 300.000 ζωές και άφησαν πίσω τους πληγές που θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να επουλωθούν.
Κατά τα άλλα το 2005 επιφύλαξε το τέλος μύθων και τη διάψευση ελπίδων: Η «μόνη υπερδύναμη» αποδείχτηκε γυμνή, ο πόλεμος δεν τέλειωσε, η διεθνής τρομοκρατία δεν νικήθηκε, οι δυστυχίες παρέμειναν δυστυχίες και οι πεινασμένοι συνέχισαν να πεθαίνουν από την πείνα…»

Δημοσίευση του περιοδικού «Κ» της Καθημερινής
 «Εικόνες» του 2005, 31/12/2005

 

Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από το συγγραφέα στους φίλους του:

«Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι για αυτό που αξίζουν αλλά για αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλο από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δε θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα «σ’ αγαπώ» και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ και ότι ποτέ δε θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις «συγγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.»

Περιοδικό Jazz & Τζαζ, Τεύχος 151 Οκτώβριος 2005, σελ. 66

 


αρχική σελίδα σελίδα των ασκήσεων