Τα παράθυρα (1993)

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες,
πού περνώ μέρες βαριές,
επάνω κάτω τριγυρνώ για να βρω τα παράθυρα.
-΄Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θά'ναι παρηγοριά.
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται,
ή δεν μπορώ να τα βρω.
Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
"Ίσως το φως θά'ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει
τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Τείχη(1896)

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά γύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή
η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμο έξω.

Περιμένοντας τους βαρβάρους(1904)

- Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
- Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τι κάθονται οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
- Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη, και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα; Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια
περγαμηνή. Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
- Γιατί οι δυο μας ύπατοι κι οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τύγες· γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμέθυστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια· γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα . και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους
βαρβάρους.
- Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούνταν ευφράδειες και δημηγορίες.
- Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή ή ανησυχία κι ή
σύγχυσης.

(Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί (νύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα, και είχανε
πώς βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Είν' οι προσπάθειες μας,
των συφοριασμένων,
είν' οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε·
κομμάτι παίρνουμ' επάνω μας·
κι αρχίζουμε να'χουμε (θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ό Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει
και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει-
Είν΄ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων, θαρρούμε πώς με απόφαση και τόλμη θ' αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κ' έξω στεκόμεθα ν' αγωνισθούμε.
Αλλ' όταν ή μεγάλη κρίσις έλθει, ή τόλμη κι η απόφασής μας χάνονται· ταράττεται ή ψυχή μας, παραλύει· κι ολόγυρα απ' τα τείχη τρέχουμε ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
"Ομως ή πτώσις μας είναι βεβαία.
Επάνω, στα τείχη,
άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαίν' κι αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κι η Εκάβη κλαίνε.

Είπες· "θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη
θάλασσα
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κι είν' ή καρδιά μου - σα νεκρός - θαμμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα
μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, πού τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά'βρεις άλλες
θάλασσες.
Ή πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις- δεν έχει πλοίο για σε,
δεν έχει οδό.
Έτσι που την ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.